Einde 2017 gaat opa met pensioen, dus een laatste gratis rit met de Eurostar naar Londen stond bovenaan ons “to do” lijstje voor 2017. Kleinzoon Kasper droomde al lang van een bezoek aan Londen en ook Briek vindt dit zonder twijfel ook leuk want …. we krijgen lekker eten in de Eurostar. Redenen genoeg dus om voor 5 april 2017 een heen- en terugrit naar Londen St Pancras International Railway Station te reserveren.
In Brussel Zuid hadden we nog even de tijd om de koppeling tussen twee Thalys treinen te bekijken, Kasper had meteen een idee voor een animatie.
Het inchecken verliep vlot, gelukkig hadden we, op aanraden van de loketbediende van Gent-Sint-Pieters, een toelating bij om de kleinkinderen mee te nemen. Voor de terugreis hadden we deze toelating niet nodig.De Eurostar vertrok mooi op tijd en het ging supersnel vooruit. Briek had opa zijn oude Infrabel chronometer meegenomen om de reistijd onder het kanaal te weten: exact 19 minuten. Rond 10h plaatselijke tijd kwamen we aan in Londen, tijd om de jonge en minder jonge beentjes eens te strekken en de buurt rond het station te verkennen. In het St Pancras stationscomplex is er naast een zeer mooi hotel ook een prachtige kerk met dezelfde naam.
De “cab driver” had het onmiddellijk begrepen. Na een half uurtje rijden (en stilstaan in de file) waren we ter plaatse. Kasper vond het super, de Tower Bridge en omgeving werden langs alle kanten door hem gefotografeerd. Het weer zat mee, niet te warm maar wel vrij zonnig dus ideaal voor de fotografen.
Langs de zuidkant van de Theems is er, tussen de Tower Bridge en London Bridge, een mooie promenade “The South Walk” ook soms “The Queens Walk” genoemd. Naast veel moderne gebouwen zijn er ook een aantal oude pakhuizen die helemaal opgefrist zijn en nu als shopping center of kantoorruimte gebruikt worden.
Nabij London Bridge zat alle verkeer muurvast, dus dit was niet het ideale moment om een taxi richting London Eye te nemen, Briek vond het beter om op zoek te gaan naar iets om te eten want hij had reuzenhonger. Even voorbij London Bridge ontdekten we “The Borough Market” met veel kraamkes waar je de wereld op je bord kan krijgen. Op zoek naar een plaats om even te kunnen zitten belandden we in The Arabica Bar & Kitchen, een Libanees restaurant. Het restaurant is ingericht in de nis van een spoorwegbrug, het gedonder van de treinen boven ons hoofd kregen we er gratis en voor niets bij. We gingen voor:
Na het eten rijden we met de taxi naar London Eye, we hebben onze kaartjes al op voorhand gekocht dus we mogen meteen in het reuzenrad. Het loont de moeite!
Eerst moesten de mannen nog “superdringend” plassen, gelukkig bracht de Mac Donalds nabij de Westminster Bridge soelaas. Briek: “opa waarom eten wij hier niet, ik het weeral reuzenhonger”. Later jongen, eerst nog flink stappen. Via de Westminster Bridge, waar nog veel bloemtuilen liggen na de aanslag van IS vorige week, wandelden we langs Westminster Abbey richting St James’s Park. In Londen is er ook een “Broadway”, er is echter weinig gelijkenis met de gelijknamige Avenue in New York.
Van op het brugje in het park hadden we een mooi zicht op het paleis, het park is zeer verzorgd met veel lentebloeiers. Briek werd stilaan moe, gelukkig had oma “wonderkoekjes” in haar sacoche en Briek kon er weer tegen. Wat later deed Briek al een poging om de “Victoria Memorial” op het plein voor Buckingham Palace te beklimmen, echte wonderkoekjes dus!
Voor het paleis staan stoere wachters met hoge berenmutsen op en grote schietgeweren in de aanslag, dus het bezoekje aan Hare Majesteit zal niet voor vandaag zijn.
Er restte ons nog wat tijd en energie, dus met zijn allen via Green Park naar Piccadilly Circus. Piccadilly Circus is een tegenvaller, enorm veel drukte en voor de kids is er weinig of niets te beleven. Een betoging van ontevreden ontevredenen met dans en lawaai (sommigen noemen dit muziek) zorgde voor wat animo, twee “bobbies” lieten het feestje echter snel ophouden.
Dus wij opnieuw de “cab” in voor de terugrit naar St Pancras. Na de nodige security toestanden zochten we iets te drinken in de vertrekhal. Opa had goesting in een Britse “pint of lager”, helaas was de keuze beperkt tot Leffe, Stella, Becks en Guiness. De Leffe liet zich drinken als een engeltje dat op je tong p*st, ’t gaf niet dat het biertje bijna acht eurokes voor een “pint” kostte. (Een “pint” is iets minder dan een halve liter).